به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، منوچهر والی‌زاده، پیشکسوت دوبلور کشورمان که دیروز دار فانی را وداع گفت، در مصاحبه‌ای بیان کرده بود تا وقتی زنده‌ایم کار می‌کنیم، زیرا دوبله بازنشستگی ندارد، همانگونه که سینما هیچ‌گاه متوقف نمی‌شود؛ وی همچنین از عشقی که در این هنر نهفته گفته و بیان کرده بود که هر فردی گرفتار آن شود، دیگر نمی‌تواند آن را رها کند.
در ادامه صحبت‌های والی‌زاده را مرور می‌کنیم: «علاقه من به هنر به دوره دبستان بازمی‌گردد. در آن زمان در محله لاله‌زار زندگی می‌کردیم. این منطقه قبل از انقلاب اسلامی کانون فعالیت‌های هنری بود. در ادامه وقتی وارد دبیرستان شدم به خانه جوانان رفتم که قبل از انقلاب فعالیت‌های هنری را سامان‌دهی می‌کرد. در آنجا به تئاتر روی آوردم. در آن مقطع با بهروز وثوقی، یکی از هنرمندان قدیمی ایران، آشنا شدم و تا سال‌ها با او همکار بودم. »
«در کنار دوبله دو فیلم سینمایی نیز در کنار هم بازی کردیم. درباره اولین فیلم‌هایی که دوبله کردم، حتی اجازه حرف زدن هم نداشتم، بلکه تنها افکت صدا می‌دادم، اما زمانی‌که با علی کسمایی آشنا شدم، اتفاقات خوبی برایم رخ داد و فعالیتم در این هنر شکل جدی به خود گرفت.»
«در کنار دوبله فعالیت‌های دیگری هم انجام داده‌ام، برای مثال در رادیو، تئاتر و سینما حضور جدی داشتم. بعد از انقلاب نیز فعالیت‌های هنری‌ام ادامه داشت و در چند فیلم بازی کردم اما همیشه دغدغه و عشق اول من دوبله بود. برای همین هیچ‌گاه دوبله را با هنر دیگری عوض نکردم. فعالیت در تئاتر به من کمک کرد تا در عرصه دوبله به موفقیت‌های خوبی دست یابم. حضور ۶۰ ساله‌ام در تئاتر یکی از عوامل موفقیت من بوده است.»
ارسال نظرات